Ook mijn buurman en zijn kinderen waren de volgende ochtend verdwenen…….Een ooggetuigeverslag

Reeds bij de ingang werd het duidelijk, iedereen moest zich identificeren bij de houten keet, bewaking was alom en duidelijk aanwezig, uiteraard om ons te beschermen tegen indringers van buitenaf zo werd ons verzekerd. Al naar gelang de toegewezen status werd je kleur bepaald met de nadrukkelijke vermelding dat je zonder je kleur rechteloos en daarmee vogelvrij was hetgeen onvermijdelijk en zonder pardon leidde tot verwijdering uit het kampement. Het massieve Heras hekwerk, wat wereldwijd miljoenen mensen beschermt, gaf de grenzen aan. Donkere wolken dreven over het kamp, iedereen besefte dat het elk moment fout kon gaan, men zeulde de enige bezittingen over het terrein in de hoop een plek te bemachtigen en aan het dreigende geweld te kunnen ontsnappen in de bescherming van de veel te kleine tenten.
Naast mij en mijn dochter stond een man met twee kleine kinderen, onwennig en in gevecht met een lap wat later toch een tent, weliswaar van het formaat hondenhok, bleek te zijn, niemand van ons had ooit kunnen vermoedden zijn dagen in deze omstandigheden te moeten slijten. De eerste dag hebben wij het gered, met het inslaan van de laatste haring brak de pleuris uit, een gigantische hoeveelheid water zette in enkele ogenblikken het terrein onder water. Het donderde, het hagelde, het goot…. Het zeildoek bood ons dit keer voldoende bescherming, maar dit was nog slechts natuurgeweld, onvermijdelijk en acceptabel in zijn verschijningsvorm ……de nacht moest nog komen….
Het kamp liep vol, de sfeer grimmig en gelaten, niemand wist wat er komen zou, de nacht viel… Al vroeg in de ochtend schalde uit de luidsprekers in het kamp de nodige mededelingen. De dag begon alsof de nacht niet was geweest, naast mij was de tent leeg, een lugubere stilte en een lugubere aanblik, her en der lagen nog de bezittingen van de man en de twee kleine kinderen, verspreid rond de tent. Wat iedereen vreesde was weer gebeurd, her en der op schijnbaar willekeurige plekken een lege, verlaten tent. Hoe en waarom? Niemand die het wist, of eigenlijk wist iedereen het wel. Mijn dochtertje en ik en evenzo alle kampbewoners kwijten ons zonder morren aan de dagelijkse bezigheden, voor deze dag waren wij weer uitverkoren….het duurt nog lang eer de nacht weer valt.